අන්ධකාරය

  අද වික්ටර්ගේ සිරුර භූමදානය කරන දවස මළ සිරුර තිබූ මිනී පෙට්ටිය පස් කන්ද මතින් තියලා වල කපපු අය හිමීට පෙට්ටිය වලට බස්සන්න ලණු කඹ දෙකක් පෙට්ටිය දෙපැත්තෙන් දාල පෙට්ටිය උස්සල ගන්න හදද්දිම කොහේදෝ තිබුණ වැස්සකුත් ඇද හැලෙන්න ගත්තා ඒ එක්කම මිනී පෙට්ටිය ඇතුලෙන් එක දිගට පෙට්ටියට ගහන සද්දයක් ඇහෙන්න ගත්තා විතරයි හැමෝම පසෙකට පැන ගත්තා . " අනේ එයා ජීවත් වෙනවා කවුරු හරි පෙට්ටිය අරින්න අනේ එයාව එලියට ගන්න.." වික්ටර් ගේ බිරිඳ රූපා හඩමින් පිරිසට පැවසුවා ඒක අහපු එක් අයෙක් සැකයෙන් බයෙන් මිනී පෙට්ටිය ලගට ගිහින් පෙට්ටියේ ලොක් ඉවත් කෙරුවා මිනී පෙට්ටිය විවෘත වෙනවාත් එක්කම ඇස් ලොකු කරගෙන මහ සද්දෙන් හුස්ම ගැනීමට උත්සහ කරමින් වික්ටර් එක්වරම මිනී පෙට්ටිය තුල ඉඳගත්තා  ඒක දැකල ගොඩක් අය හිස් හැරුණ අත දිව්වා සමහර දුර්වල හිත් ඇති අය සිහිනැතිව බිම ඇදගෙන වැටුනා වික්ටර් දැඩි උත්සාහයක් දැරුවා හුස්ම ගැනීමට අමරුවෙන් හුස්ම ගන්න උත්සහ කල වික්ටර් තමන්ගේ බිරිඳ රූපා දිහාට හැරිලා අත දික් කරල මොනවාදෝ කියන්න හදනවාත් එක්කම කපා හෙලූ කෙසෙල් කඳක් වගේ ආයෙත් පෙට්ටියටම ඇදගෙන වැටුනා එතන හිටිය දැඩි සිතක් තිබූ එක් අයෙක් වික්ටර්ව ...

  "..සඳවතී අපුච්චට ඕන් ඔය එහා පැත්තේ තියෙන මුට්ටියෙන් රණවරා වතුර ඩිංගිත්තක් වක්කොරල දියන් දුවේ.." " රණවරා බොන්ට තනන්නේ බත් ඩිංගක් කෑවනම් අහවරයි නොවැ දැන් ඔය රණවරා විතරක් බීලා කොහොමෙයි අපුච්ච කුඹුරට ගොහින් ඔට්ටු වෙන්නේ.." " බඩකට පුරෝගෙන ගොහිනුත් වැඩක් කොරන්ට වෙන් නෑ බුදිය ගන්ට තමා වෙන්නේ කෙල්ලේ ඩිංගිත්තක් ඉර එලිය වැටුනම ඔය බත් ඩිංග කුත් අරන් වරෙන් කෙල්ලේ කුඹුරට. ." රණවරා වතුර පොල්කට්ටකට පිරෙන්න දාගෙන බීපු අප්පුහාමී උදේ පාන්දරම කුඹුරට පිටත් වුණේය.  සමන්මල් යාය ගම්මානයේ බොහෝ දෙනා ගමේ ආරච්චිගේ කුඹුරු අඳේට වැඩ කලත් අප්පුහාමිට තමන්ගේ කියා අක්කර දෙකක පමණ විශාල කුඹුරක් තිබිණි අප්පුහාමිට සහ ඔහුගේ බිරිඳ පේමාවතීට දරුවෙකුට කියා සිටියේ සඳවතී පමණක්මය එම නිසා ඔවුන් දෙදෙනා සඳවතීට බොහෝ සේ ආදරය කලෝය. " අම්මණ්ඩි මම වැවට ගොහින් නෙළුම් මල් ටිකක් කඩාන එන්ටද? අද පන්සලේ පිංකමට හැමෝම යාවි දැන්ම ගොහින් මල් කඩා ගත්තෙ නැත්නම් අනිත් ඈයෝ ඇවිදින් මල් ඔක්කෝම කඩාන යාවි.." තම පියාණන් නොපෙනී ගියාට පසු සඳවතී මවගෙන් විමසුවාය . "..ගියාට කමක් නෑ මල් වලට පෙරේතකමේ වැව මැද්දෑවට යන්...

  වෙනුර කියන්නෙ දුප්පත් පවුලක එකම පිරිමි ලමය එයාගෙ තාත්තා වැඩ කෙරුවේ රජයේ මුද්‍රණාලයේ වෙනුරගේ තාත්තට රස්සාව ලැබෙනවාත් එක්කම ගමේ ඉඩ කඩම් විකුණල ඇවිත් නගරයට පදිංචියට ආවා ගමේ ඉඩම් වික්ක කියල මහ ලොකු සල්ලියක් එයාලට හම්බවුනේ නෑ . ඉඩම් විකුණල ගත්ත සල්ලි වලින් යාන්තන් නගරේ ගෙයක් කුලියට ගන්න හම්බවුනා එච්චර තමා ඒ සල්ලිවලට කරන්න පුලුවන් උනේ මොකද වෙනුරල හිටියේ හද්දා පිටිසර ඒ පැතිවල ඉඩම්වල වටිනාකමක් තිබ්බෙ නෑ උසස්පෙළ විභාගය සමත් වෙන්න නොහැකි වුන වෙනුරට තාත්ත කිව්වෙ එයා විශ්‍රාම යනකොට තාත්තගෙ රස්සාව අරන් දෙන්න පුලුවන් ඒ නිසා අවුරුදු විස්සක් විතර වෙනකන් ඔය ගෙදරට වෙලා නිදහසේ හිටියට කමක් නෑ කියලා ඉතින් වෙනුරත් නිදහසේ හිටිය කිසිම දෙයක බරක් පතලක් තිබුනේ නෑ වයස අවුරුදු දහනවයක් වුන වෙනුරගේ දින චරියාව උනේ උදේ පාන්දර ක්‍රිකට් සෙල්ලම් කරන්න ගියාම එයාගෙ යාලුවොත් එක්ක හවස් වෙනකන් සෙල්ලම් කරන එක තමා . වෙනුරගේ යාලුවෝ නම් යමක් කමක් තිබුණ අය ඒක නිසා උදේ ඉඳන් සෙල්ලම් කෙරුව කියලා එයාලට ප්‍රශ්නයක් වුනේ නෑ ඒත් දුප්පතෙක් උන වෙනුරට මුදල් කියන දේ වටිනාකම නොතේරුණ නිසා ඔහුත් ඒ යාලුවෝ සමගම රස්තියාදු සෙල්ලම් ජීවිතයක් ගත...

  රාස්සගල ගමේ තිබුණ එකම විශාල රබර් වත්තේ ඔලුව නැති මළමිනියක් තියෙනවා කියන එක මුලු ගමම දැන ගන්න වැඩි වෙලා ගියේ නෑ ඉදිමිලා ගඳ ගහන ඇඟේ නූල් පටක්වත් නැතී මිනිය කාගෙද කියලා අඳුරගන්න කාටවත් බැරි වුනා . ගමේ ඉදලා කිලෝ මීටර් දහයක දොලහක දුරින් තිබ්බ පොලිස් ස්ථානයෙන් විමර්ශනය සදහා ආවේ හවස පහත් පහු වෙලා මොකද එකම වාහනයක් තිබ්බ ඒ පොලිසියේ තිබ්බ එකම රථයත් බොහෝ වෙලාවට කැඩෙනවා ඉතින් කොහොම හරි හවස් වෙලා ආපු පොලිස් නිලධාරින් ගෙන් එක් අයෙක් මරණ පරීක්ෂක හෙට දිනයේ එනකන් එතන රැඳ වූවා . " රත්නපාල තමුසෙට බයක් නෑනෙ නේද ගමේ කෙනෙකුත් රෑට එයි තනියට ඊටත් දැන් කලුවර වැටෙනවා හෙට උදේම මේ බොඩි එකේ හිස කොටස හොයා ගන්නත් ඕනේ " ප්‍රධාන පොලිස් නිලධාරියා රත්නපාලට එහෙම කිව්වා  " ආපෝ බයක් නෑ සර් මෙහෙම තැන් වලද කිලිනොච්චියේ වඩමාරච්චියේ හිටියේ කවුරුවත් ආවෙ නැතත් ප්‍රශ්නයක් නෑ සර් මම බලා ගන්නම් " ඊට පස්සෙ පොලිස් නිලධාරීන් යන්න ගියා ඒ එක්කම ගමේ පිරිසත් එකා දෙන්නා ගෙවල් වලට යන්න ගියා රබර් වත්තේ අවසානෙට රත්නපාලත් හිස නැති මළමිනියත් පමණක් ඉතිරි වුනා. …………………………………………………………… " දැන් ඔහේ යන්නද ඔය හදන්නේ " ...

  එදා දවස මහා කාලකණ්නි මුස්පේන්තු දවසක් මහා ඝණ වනාන්තරයට ඒ කාලකණ්නි කමයි මුස්පේන්තු කමයි එකතුවුනාම වනාන්තරේ මැදින් දිවෙන මාර්ගයේ යන ඕනම කෙනෙකුට අද්භූතජනක හැඟිමක් අත් කලහ. වනාන්තරය මැදින් දිවෙන මාර්ගයේ එම හේතුව නිසා හෝ නැතිනම් වෙන කිසියම් කාරණයක් නිසා දෝ මුලු දවස පුරාම ගමන් කලේ රථ වාහන සීමිත ගණනකි. වේලාව දෙක පසු වී විනාඩි පහලොවක් විතර ඇති නවීන පන්නයේ මෝටර් රථයක් එම මාර්ගයේ හෙමි හෙමින් ඉදිරියට ඇදිනි මෝටර් රථය තුල සිටියේ අවුරුදු හතලිහක පමණ වයසැති අයෙක්‌. ඔහු විමසිල්ලෙන් පාර දෙපස බලමින් ඉදිරියටම ගමන් කලේය.                    තවත් ටික දුරක් ගමන් කල ඔහු යම් දෙයක් ස්ථිර වූවා සේ එක්වරම මොටර් රථය මාර්ගයේ පසෙකට කර නැවැත්වූයේය. ඉන්පසු මෝටර් රථය වටේට රවුමක් ගොස් අවට සිසාරා බැල්මක් හෙලා ඉන් පසු තමාටම යම් දෙයක් මුමුණනමින් හිස දෙපසට වැනුවේය " මේ මිස්ටර් මට පොඩි උදව්වක් කරනවද.?" ඔහුට පිටිපසින් ඇහුණ ගැහැණු කට හඬක් නිසා පස්ස හැරී බැලූ ඔහුට දකින්න ලැබුනේ ඩෙනිම් කොට කලිසමකින් සහ එයටම ගැලපෙන ටී ෂර්ට් එකකින් සැරසුණු සුන්දර යුවතියකි. "මේ කෙල්ල කොහෙන්ද මෙ...

  අවුරුදු දෙකහමාරකින් පමණ රුක්මල්ගම ගමට වැහි පොදක් වැටුනේ නෑ ගම කෙලවරේ තිබුණ වැවේ අවසාන ජල බිදුවත් සිදී ගියා ඉතුරුවුනේ දැඩි හිරු රශ්මියයි අවතාර දෑත් ඔසවන් ඉන්නව වගේ ඈතට පෙනුන වෘක්ෂලතායි පමණයි කෘෂිකර්මයෙන් ජීවත් වුන ගැමියන්ගේ බව බෝග දැඩි රශ්මිය හේතුවෙන් දැවී අලු වී ගියේ ජීවත්වීම යනු කරුමයක් බව ගැමියන්ට පසක් කරමින් ඇත්තෝ කති බොති කියන කියමන සනාත කරමින් ගමේ මිල මුදල් යහමින් ඇති කිහිප දෙනාට පමණක් මේ සියලු අග හිග කම් පයට පෑගෙන දූවිල්ලක් බවට පත් වෙලා තිබුණ බව ගැමියන්ට නොරහසක් වෙලා තිබුණ. කුසගින්න ප්‍රධාන කොටගත් ජීවන අරගලයට ගමේ අන්ත දුප්පතුන් ලෙස වර්ගීකරණය කරන ලද මිනිසුන් අතර ජිනසේන මුල් පෙලේම ක්‍රියාකාරී සාමාජිකයෙක් වෙලා හිටියේය හෙටක් ගැන සිහිනෙන්වත් සිතීම අන් ගැමියන්ට සේ ජිනසේනටත් පොදු දහම වෙලා තිබුණේය ගමේ සිල්ලර කඩේ ණය පොතේ ජිනසේනගේ නම සටහන් වෙලා තිබුණේ සිල්ලර කඩේ පස් පෑගීමටත් නොහැකි ලෙසය නමුත් ගමේ ඇහැට කණට පේන සුන්දර ලලනාවන්ටනම් කඩයේ අයිතිකරුවන ජේමිස් මුදලාලිගේ අනුකම්පාව හිමි විය ජිනසේනට එවැනි අනුකම්පාවක් කිසිම දාක නොලැබීමට දැලි අගුරු වලටත් වඩා කාල වර්ණයෙන් දිස්වෙන කෙසග ශරීරයක් හිමි ඔ...

 " ප්‍රොසෙසර් මොකද කවදාවත් නැතුව අද පුදුම සතුටකින්.." ප්‍රොසෙසර් නන්දලාල් මහතාගේ සිනාමුසු මුහුණ දුටු ඔහුගේ සහයක හර්ෂන විමසුවේය  " හර්ෂන තමුසේ උදේම ආපු එක හොඳයි දැන් අවුරුදු පහක් තිස්සේ කරපු පරීක්‍ෂණ අද පාන්දර සාර්ථක උනා තමුසේ විශ්වාස කරන එකක් නෑ ඒත් මම මේ කියන්නේ ඇත්ත මගේ ඔලුව විකාර වෙලා නෙමේ.." " ඒ..ඒ.. කියන්නේ ප්‍රොසෙසර් සාර්ථක උනා මගේ දෙයියනේ මම කොහොමද මේක විශ්වාස කරන්නේ..?" හර්ශන විමතිය පල කලේය ඔහු කෙදිනකවත් නන්දලාල් මහතාගේ මේ පරීක්‍ෂණය සාර්ථක වේය කියා සිතුවේ නැත  " මම දන්නව තමුසෙට විශ්වාස නෑ කියල හොඳයි තමුසේට විශ්වාසය ඇති කරන්න දෙයක් මම ලඟ තියෙනව ඉන්නවකෝ..ඉන්නවකෝ තමුසෙට මම ඒක පෙන්නන්න..මම ඒක අද උදේ ගිහින් ගෙනාවේ .." අසල කාමරයක ඝණ ටෙන්ට් රෙද්දකින් වසා යම් දෙයක් තිබූ අතර නන්දලාල් මහතා එම රෙදි කඩ අහකට කර පෙන්වූ දෙය දැක හර්ෂන ගේ ඔලුව හිරිවැටී ගියා සේ ඔහුට දැනුනේය  " මගේ දෙයියනේ ඩයිනෝසරයෙක් කොහොමද මම මේක විශ්වාස කරන්නේ නෑ නෑ මම මේ දකින්නේ හීනයක් කොහොමද මේක වෙන්නේ කීයටවත් මේක වෙන්න බෑ.." " හර්ෂන මම අවුරුදු මිලියන ගාණක් අතීතයට ගිහින්...

  "මම කොහොමටවත් හිතන්නේ නෑ තමුසේ මේ කතාව විශ්වාස කරයි කියල සිල්වා.." "හරි හරි වහෙන් ඔරෝ නැතුව කතාව කියනවකෝ විශ්වාස කරන නොකරන එක මගේ වැඩක්නේ මිස්ටර් ජයතිලක.." "මට මතක විදිහට මේ සිද්ධිය වුනේ එක්දහස් නවසිය අසූවේ මැයි මාසේ මැද විතර ඒ මම හිරිපිටිය පොලීසියේ ස්ථානාධිපති විදිහට ගිය අලුත මට මතකයි එදා දවසේම මහ කාලකණ්නි වැස්සක් උදේ පාන්දර ඉදන් වැස්සා මමත් එදා මොකක් හරි හේතුවක් නිසා ගියේ නෑ පොලිස් ස්ථානයට තමුසේ දන්නවනේ මගේ ගෙවල් තියෙන්නේ කොලඹ හිරිපිටියට හැමදාම යන්න එන්න බෑනේ හැතැප්ම කීයක දුරක්ද?..ඒ නිසා මම හිරිපිටිය ගමෙන්ම ගෙයක් කුලියට අරගත්තා ඒ ගෙදර ඉදන් තමා පොලිස් ස්ථානයට ගියේ ඒ ගේ තිබ්බෙත් වැඩිය ගෙවල් දොරවල් නැති තැනක..තමුසේ අහගෙන නේද ඉන්නේ..? "ඔව් ඔව් මම අහගෙන ඉන්නේ තමුසේ හිතන්නේ මම මෙතන නිදි කිරා වැටෙනව කියලද ?තමුසෙගේ හැම වචනයක්ම මම අහගෙන ඉන්නේ.." " මම දැක්කේ තමුසේ නිදිකිරා වැටෙනව වගේ ඒකයි එහෙම ඇහුවේ හරි හරි..දැන් අපි කොතනින්ද කතාව නැවැත්තුවේ සිල්වා"? " හිරිපිටියෙන් ගෙයක් ගත්ත කියන තැනින්නේ.. ජයතිලක තමුසෙට මේ කියන දේ මේ අමතක වෙනවනේ ඔහේට හොඳටම ...